บทความ namsai

Namsai [email protected] เมื่อวานมีโอกาสได้ไปพบปะพูดคุยกับคุณอรินทร์ ตรีช่อวิทยา หรือ พี่นุ เพื่อเตรียมเรื่องกิจกรรม BMC Club Meeting#4 (Business Model Canvas Club )ในวันศุกร์ที่ 18 มีนา ที่จะถึงนี้ จริงๆ ใจก็ยังไม่มั่นใจเท่าไรว่าจะได้จัดให้มันเกิดขึ้น เพราะสิ่งที่แปลกมากสำหรับรอบนี้คือ คนสนใจน้อยมาก (ที่ผ่านมาเต็มจนล้นต้องมี waiting list)

BMC Club Meeting คือ อะไร? ทุกเดือนน้ำจะจัด BMC club meeting ให้เหล่านักธุรกิจที่สนใจในเรื่อง Business Model Canvas ได้มาพบปะกัน กับ เพื่อนนักธุรกิจที่สำเร็จ จริงๆก็คือ การให้ไปเยี่ยมเพื่อนเรา ที่เป็นคนธรรมดาที่สำเร็จในการทำธุรกิจ เพื่อสร้างแรงบันดาลใจ และ เป็นโมเดลธุรกิจตัวอย่างให้ท่านอื่น จะบอกว่าเป็นการช่วยสร้างกำลังใจให้ SMEs ที่กำลังฝ่าฟันกับหลายสิ่งบทเส้นทางธุรกิจที่ดุเดือดนี้ก็ได้

เคยเข้าห้องน้ำที่ “ญี่ปุ่น” มั๊ยครับน้ำอุ่นๆ สบายๆ เพียงกดปุ่มนั่งแล้ว ไม่อยากจะลุก แล้วเคยเข้าห้องน้ำ “เมืองจีน” มั๊ยครับส้วนอยู่ทาง อึอยู่อีกทาง เหมือน “กับระเบิด”แค่คิดก็ “สยอง” แล้ว เค้าว่า “ห้องน้ำ” เป็นเหมือน“พนักงานต้อนรับ” ของประเทศบอกถึง “วัฒนธรรม”———องค์กรต่างๆ เอาเป็นเยี่ยงอย่างได่นะครับตรวจดู “ห้องน้ำ” ให้ดี คุณได้ “ฉุกคิด” อะไรจาก

ขอบคุณ พี่บอย วรธนัทที่ทำให้เข้าใจการเป็น เทรนเนอร์ ไปอีกระดับ เมื่อวานหลังจบกิจกรรม BMC Club Meeting#3 เราถกกันถึงรูปแบบการสอนในครั้งต่อๆไป ตั้งแต่สอนเรื่อง BMC มาน้ำปรับเนื้อหาและรูปแบบเสมอ แต่สิ่งที่ปรับไม่ได้ คือ ตัวน้ำเอง(ใครมาสัมผัสจะเข้าใจ) เราคิดกันถึง วิธีการสอนที่เหล่าเทรนเนอร์เก่งๆใช้แล้วสุดท้าย ก็มาจบ ที่ว่าเคยฟังคำพูดของ John Gray ผู้เขียนหนังสือMen are from Mars and

วันนี้เจอพี่ท่านนึงที่เป็นนักธุรกิจที่มีประสบการณ์มายาวนานเราไม่ได้รู้จักกันมากก่อน แต่เค้าชื่นชมน้ำจากบทความที่อ่านในไลน์และพี่เค้าก็ทักทายด้วยความชื่นชมในงานเขียนตั้งแต่เจอกันครั้งแรก วันนี้เจอกันโดยบังเอิญ ก็ยังคงเป็นพี่อาวุโสท่านนี้เรียกทักทายน้ำก่อนอีกแล้ว———วันนี้คำถามพี่เค้าคือ1. ทำไมถึงมาทำเรื่องนี้?2.เห็นทำนั่นนี่เยอะแยะไปเอาพลังมาจากไหน?———-เอาจริงๆนะถ้าถามว่า ทำไมถึงทำก็ต้องบอกว่าตอนแรก อยู่ๆก็ได้รับโอกาสไปพูดเรื่อง BMCแล้วพอทำได้ครั้งแรกและมีพี่ที่ฟังในกลุ่มแรกวันนั้นเชิญไปสอนให้กลุ่มเพื่อนเค้าต่อ เมื่อต้นปีที่แล้วทำให้ชอบการสอนเรื่องนี้ขึ้นมาแต่ก็ค้างคาไม่ได้จับขึ้นมาสอนเป็นหลักสูตรจริงจัง คือ ชอบนะ เครื่องมือนี้ดี แต่ หาวิธีประชาสัมพันธ์หาคนมาเรียนไม่เป็นคุยกับหลายคนแล้วมันก็ไม่เกิดเลยต้องวางมันไว้แล้วไปทำอยากอื่น แต่ว่าความอยากทำมันยังอยู่ล่ะมันฝังอยู่ ไปทำนั่นทำนี่ สุดท้ายก็เลือกที่จะทำอันนี้จริงจังแม้หนทางดูจะเสี่ยง (การทำสัมมนาก็คือการทำธุรกิจรูปแบบหนึ่ง คนที่ทำแบบนี้จะเข้าใจคำว่า เสี่ยง ของงานนี้)—————- กลับมาที่คำถามว่าไปเอาพลังมาจากไหน? จะว่าเป็นอุดมการ์ณเพื่อสังคม หรือแค่การตอบสนองกิเลสตัวเองก็ได้ อุดมการณ์ ก็คือเห็นมันเป็นเครื่องมือที่ดี ถ้าคนทำธุรกิจเข้าใจและเอาไปใช้มันจะสร้างมูลค่าเพิ่มและการเปลี่ยนแปลงได้มหาศาล(แนวเดียวกับที่อ่านเรื่องคุณแกะดำอยากเปลี่ยนประเทศ)ถ้างั้น

กลับไปทบทวนว่า เรียนมาหลายอย่าง ทำไมยังคงสับสน หาว่าทำอะไรดีไม่ได้ในช่วงที่ผ่านมาปัญหาน่าจะอยู่ที่ 1.ยังหาตัวเองไม่เจอ …อ้าวก็เรียนไปเรียนด้วยหวังว่าจะหาตัวเองเจอนิ!! สุดท้ายเรียนไปสารพัดสิ่งยังไม่รู้ว่าใจจะทำอะไรอยู่ดี เลยหาเรียนอย่างอื่นต่อไปด้วยความหวังว่า ซักวันหนึ่งจะเจอ2.เรียนแค่เพื่อรู้แต่ไม่ได้เอาไปทำจริงจัง…อ้าวก็ใจยังไม่พร้อม ดูแล้วมันไม่ใช่แนวแล้วจะไปทำได้ไงล่ะ เวลาก็ไม่มี3.ขาดเป้าหมายจริงๆ ในชีวิต… อืม ก็แค่อยากรวย อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น …สุดท้ายก็ยังคงต้องเดินตามหาฝันต่อไป เอาจริงๆ การเรียนสัมมนาน่ะ ช่วยแก้ปัญหาทั้ง 3 ข้อด้านบนไม่ได้เลยแต่เป็นเครื่องมือหนึ่งที่ช่วยบรรเทาปัญหา เพราะปัญหาเหล่านี้ ตัวเราเท่านั้นที่ต้องแก้บรรเทายังไง ? ขอยกภาพนี้ที่ได้ความคิดมาจากโค้ชท่านหนึ่งเป็นการสรุป ว่าเรียนสัมมนาให้อะไรนะคะ